Δραπετσώναααααα!!!

«Τίνος είναι αυτό μωρέ…τίνος είναι αυτό; Χαλάλι του…Χαλάλι του»!!!

Ήταν... όταν ήμουνα 17χρονο παιδόπουλο, σαν χόρεψα τη «Δραπετσώνα» στην Παραβόλα, στο μαγαζί του Μπάρμα Γιάννη Μαυραγάνη…Βαριές, όμορφες, αγωνιστικές, νοσταλγικές… Θύμησες!
Ήμασταν μια παρέα καμιά δεκαπενταριά ΚΝίτες και δημοκράτες συμμαθητές στο Λύκειο και άλλοι φίλοι, τους περισσότερους τους θυμάμαι…
(Φάνης Γιαννακάς, Χρήστος Φλωροσκούφης, Βασίλης Τασούλης, Χρήστος Κολοβός, Γιώργος Λαμπροκωστόπουλος, Μήτσος Καρύπης, Κώστας Κουτσιαύτης, Σωτήρης Μονιάς, Κώστας Δεληγιάννης, Βασίλης Μπόκας, Θανάσης Παναγιωτόπουλος, Πάνος Πλατανιάς κ.α. 
Όταν ήρθε η σειρά μας για χορό, σηκωθήκαμε 4-5 μαζί μ’ ένα μεγαλύτερο φίλο, που είχε απολυθεί πρόσφατα απ’ το στρατό, τον Πάνο τον Πλατανιά. Μου έβγαλε το μεταξωτό του λοκατζίδικο φουλάρι, να με κρατήσει να χορέψω δημοτικό, τσάμικο λεβέντικο, που μ’ αρέσει μαζί με τον ζεϊμπέκικο! Αυτό θα ’κανα…θα χόρευα πρώτα τσάμικο και μετά ζεϊμπέκικο! Μα να ...το μάτι μου έπεσε απέναντι 5-6 χωροφύλακες, όρθιοι για να βλέπουν καλά, φανερά και προκλητικά έβγαλαν τα μπλοκάκια τους και κράταγαν σημειώσεις…κι ονόματα, μαζί με δυο-τρεις πολίτες! Σαν τους είδα…σαν είδα εκείνη τη σκηνή τραντάχτηκα…τρελάθηκα! Παραμερίζω το φουλάρι του Πάνου και γυρίζοντας προς τον Πόλεμο του λέω: «Πιάσε εκείνα τα δικά μας»!!!
Ποιο θέλεις; με ρωτάει...χαμογελαστός!
 Τη «Δραπετσώνα»!!!

Οι χωροφύλακες σημείωναν κι εγώ…χόρευα!!!

 Μπουζούκι τότε έπαιξε ο Κώστας Μπαρδάκης (Πόλεμος), είχε συνεργαστεί με το δημοτικό συγκρότημα του αξέχαστου Νίκου Σταυρόπουλου (Αράχωβας).
Με το που άκουγε τότε ο κόσμος τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και γενικά τραγούδια Αντιστασιακά, Τραγούδια της Ελπίδας και του Αγώνα, εκδηλώνονταν μαζικά με απερίγραπτο ενθουσιασμό!
Αυτό έγινε και κείνη τη βραδιά. Με τις πρώτες πενιές του «Πόλεμου» έκλεισε ο κεντρικός δρόμος της Παραβόλας.

 Οι χωροφύλακες σημείωναν κι εγώ…χόρευα!!!

Στην Κεντρική κολόνα του μαγαζιού, απ’ έξω στο προαύλιο προς το δρόμο, κάθονταν η οικογένεια Σολτάτου. Οι αείμνηστοι Μπάρμπα Χρήστος και Μπάρμπα Βασίλης, οι γυναίκες και τα παιδιά τους, ο Γιώργος του Μπάρμπα Χρήστου ο Γιώργος του Μπάρμπα Βασίλη…Σε μια στιγμή πετάγεται όρθιος ο Μπάρμπα Βασίλης Σολτάτος με τη ψηλή λεβέντικη κορμοστασιά του και με στεντόρεια φωνή …αναρωτιέται:

«Τίνος είναι αυτό μωρέ…τίνος είναι αυτό; Χαλάλι του…Χαλάλι του»!!!

«Του Γιάννη του Ντόκα απ’ το Καινούργιο» του απαντά ο ανιψιός του ο Γιώργος Σολτάτος ο «εισπράκτορας» (τον λέμε έτσι επειδή δούλευε εισπράκτορας στ’ αστικό ΚΤΕΛ)…και συνεχίζει πάω να φέρω τον πατέρα του εδώ! Μπαίνει στο μηχανάκι του κι έρχεται στο Καινούργιο, λέει στον πατέρα μου τι γίνονταν στην Παραβόλα, ο πατέρας μου του αρνήθηκε ευγενικά, φίλοι από χρόνια ήταν, είχε δουλειά στο μαγαζί δεν ήρθε. Γύρισε μόνος του ο Γιώργος που τα θυμάται όλα και μου τα επαναλαμβάνει μ’ ενθουσιασμό κάθε τόσο…

Δίπλα ακριβώς στην πόρτα του μαγαζιού ανατολικά, σε μια παρέα ήταν οι αξέχαστοι Βασίλης Μαγγίνας, ο Τάκης ο Δρόσος, ο Πάνος Στρεμμένος κι άλλοι …μαζί τους κι ο Χρήστος Παπαθανάσης, που μου φώναζε επανειλημμένα με στεντόρεια φωνή και με υψωμένη τη γροθιά «Γεια σου φίλε»!!!

Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ... εκείνον τον ενθουσιασμό του κόσμου, γεμάτο το μαγαζί, η αυλή προς το δρόμο και η πίσω προέκταση προς την πλατεία, όλοι όρθιοι να τραγουδούν και να χειροκροτούν κι εγώ να νιώθω το ’να πόδι μου να γειώνετε δυνατά και τρανταχτά και τ’ άλλο χέρι μου να κοντεύει να φτάσει το ταβάνι…έτσι ένιωθα!!!

Είχαμε όμορφες Ελπίδες τότε…και τώρα τις έχουμε!!!

Γι’ αυτό ακόμα λεβέντικα …χορεύουμε και παλεύουμε για τα μεγάλα μας Ιδανικά!!!

Ήταν όταν ήμουνα 17χρονο παιδόπουλο, σαν χόρεψα τη Δραπετσώνα και την επόμενη το πρωί τα κορίτσια μέριασαν, άνοιξαν δρόμο ανάμεσα στο «χώρο τους» να περάσω… «χώρος τους» ήταν το μέρος του προαύλιου, σαν τέλειωναν οι μεγάλες σκάλες στα δυτικά του σκολειού στο Παλιόκαστρο της Παραβόλας!!!

Εκεί ακούστηκε, σαν με είδαν,  η παρατεταμένη βουερή κραυγή….Δραπετσώναααααα!!!

Από τότε μ’ ακολουθούσε συγκινητικά πάντα, ανεξήγητο φαινόμενο κι απροσδιόριστη φάση, αυτή η μαγική λέξη, τίτλος τραγουδιού, πάνω σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, μ’ ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση!!!

Μέχρι που να …Χρόνια μετά... Μάης μήνας ήταν όταν στο σπίτι του Μπιθικώτση στο Χαλάνδρι, οι δυο μας ήμασταν,  το ’φερε η συζήτηση, του ανέφερα το παραπάνω γεγονός και μου ανέλυσε το ιστορικό της γέννησης τούτου του τραγουδιού!!! 

Δραπετσώναααααα!!!

ΥΓ: Ανέσυρα απ’ το αρχείο της μνήμης μου τα παραπάνω, μετά από μια πρόσφατη υποδαύλιση της νοσταλγικής Θύμησής μου από τον Γιώργο Β. Σολτάτο!
Όσα παραπάνω έγραψα τ’ αφιερώνω σ’ όλους αυτούς που αγωνιζόμαστε ακόμα…και θ’ αγωνιζόμαστε για καλύτερη ζωή, γι’ αληθινή ουμανιστική ζωή, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!!
Σ’ αυτούς που έφυγαν αδικαίωτοι…μα ειδικά στον Μπάρμπα Βασίλη Σολτάτο…στον Παντιέρα Ρόζα!!! (Γιώργο γιατί τον έλεγαν έτσι οι μεγάλοι;)

«Τίνος είναι αυτό μωρέ…τίνος είναι αυτό; Χαλάλι του…Χαλάλι του»!!!

Δημήτρης Ντόκας